Η ΝΕΑ ΙΑΤΡΙΚΗ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΧΑΜΕΡ

Ασθένεια, 

είναι η τέλεια λύση 

που βρίσκει ο εγκέφαλος 

στο πρόβλημα των 

« εσωτερικών συγκρούσεων ».

Ο γιατρός Χάμερ (Hamer) υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής σε γερμανική κλινική και συναντήσε πολλούς καρκινοπαθείς.

Ο Χάμερ ανακάλυψε τους θεμελιώδεις νόμους που εξηγούν το μηχανισμό της εμφάνισης όλων των καρκίνων και όλων των ασθενειών.

Στην περίπτωση του, μπορούμε να μιλήσουμε για νόμους, αφού οι επαληθεύσεις που έγιναν από τον ίδιο και από άλλους ερευνητές και θεραπευτές έδειξαν ότι όλοι ισχύουν στις 100% των περιπτώσεων, πράγμα το οποίο δεν είχε ποτέ συμβεί έως τότε στην ιστορία της ιατρικής.

Ο ατσαλένιος νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Ρίκε Γκέερτ Χάμερ είναι ο εξής:

" Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται 

και ενεργοποιούνται από έντονες 

και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις 

που τις βιώνουμε 

χωρίς να τις εκφράζουμε.

Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή 

του εγκεφάλου που θα πληγεί 

και το όργανο στο οποίο 

θα εντοπισθεί η ασθένεια. " 

Για παράδειγμα, οι ασθενείς με καρκίνο των οστών, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, στρες, έντονη και βίαιη (αιφνίδια) εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν υποτιμημένοι.

Παρατήρησε ότι σε όλους τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους.

Έτσι, ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο.  

Ο καρκίνος των οστών 

αντιστοιχεί στην εσωτερική σύγκρουση της υποτίμησης.

Ο καρκίνος των πνευμόνων 

στον έντονο φόβο θανάτου.

Ο καρκίνος του αριστερού στήθους 

σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, στη έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό).

Ο καρκίνος του δεξιού στήθους 

σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε εσωτερική σύγκρουση γενικά με τον σύντροφο (σε μια γυναίκα αριστερόχειρα, οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται).

Ο καρκίνος του προστάτη 

αντιστοιχεί στη σεξουαλική εσωτερική σύγκρουση (πραγματική ή συμβολική) σε σχέση με τα παιδιά ή τους απογόνους (ή την ικανότητα δημιουργίας) κοκ.
  

Αυτός ο νόμος έχει επιβεβαιωθεί εδώ και σχεδόν 20 χρόνια από εκατοντάδες θεραπευτές (εκπαιδευμένους από τον Χάμερ ή τους διαδόχους του), σε 10.000 ασθενείς, χωρίς εξαίρεση.

Tο εκπληκτικό σε αυτήν την ανακάλυψη, είναι ότι ο μηχανισμός, 

 «σύγκρουση - εγκέφαλος – όργανο» 

είναι αμφίδρομος.

Όσο η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που ‘’διαλέχτηκε’’ για να εκφράσει την ανισορροπία.

Όταν όμως το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο ...  

Αυτές τις αποθεραπείες, 

η επίσημη ιατρική χαρακτηρίζει ως 

« αυθόρμητες, ανεξήγητες ή αξιοθαύμαστες»

έτσι, ασθενείς, έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες, σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες, κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες, κ.λπ., χωρίς να προσφύγουν σε χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία, χειρουργική επέμβαση ή άλλες κλασικές θεραπείες.

Και όμως, πολλοί από αυτούς ήταν καταδικασμένοι από την επίσημη ιατρική, που είχε βεβαιώσει ότι ήταν ανίατοι, ότι θα πεθάνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα. 

Για καταλάβουμε σε τι πραγματικά χρησιμεύει η ασθένεια, από βιολογική άποψη, ο γιατρός Χάμερ έδωσε ένα παράδειγμα, αυτό μιας αλεπούς 

που βρέθηκε σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά 

με την επιβίωσή της.  

Μια αλεπού δεν έχει καταφέρει να πιάσει την παραμικρή λεία εδώ και τρεις μέρες.

Βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την σωματική της επιβίωση, όταν επιτέλους, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ένα μικρό κουνέλι.

Τη στιγμή που ετοιμάζεται να το φάει, ακούει έναν κυνηγό.

Τώρα βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα, ανάμεσα σε δύο απειλές :

εάν φάει το γεύμα της, κινδυνεύει να σκοτωθεί με την κοιλιά γεμάτη · εάν το σκάσει, αφήνοντας τη λεία της, θα πεθάνει της πείνας λίγο αργότερα.

Αποφασίζει να καταπιεί ολόκληρο το πόδι του κουνελιού και να φύγει μακριά.
Τώρα όμως κινδυνεύει να πεθάνει από απόφραξη εντέρου, επειδή το ολόκληρο πόδι δεν μπορεί ούτε να ξανανεβεί από το στομάχι, ούτε να συνεχίσει τη διαδρομή του στο έντερο.

Βρισκόμαστε, λέει ο Χάμερ, μπροστά σε μια έντονη και βίαιη εσωτερική σύγκρουση που σχετίζεται με την ανάγκη να χωνευτεί κάτι.

Για να λύσει αυτό το πρόβλημα, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί την τέλεια λύση που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του ατόμου :

ενεργοποιεί ένα πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων 
στα τοιχώματα του στομαχιού.

Έτσι η χώνεψη του ποδιού να γίνει 5 πέντε φορές πιο γρήγορα και καλύτερα.

Όσο ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, ο εγκέφαλος συνεχίζει να διατάζει την παραγωγή αυτών των πεπτικών υπερκυττάρων που έχουν σαφώς ανώτερες επιδόσεις από τα κανονικά.

Αλλά μόλις το πόδι χωνευθεί εντελώς, μια διαδικασία βιοανάδρασης ενημερώνει τον εγκέφαλο ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί.

Στη στιγμή ο εγκέφαλος βάζει τέλος στο πρόγραμμα της παραγωγής και δίνει διαταγή να εξαλειφθούν αυτά τα υπερκύτταρα, που θα απέβαιναν επικίνδυνα εάν παρέμεναν στο στομάχι.

Μερικές ημέρες αργότερα, εάν ναρκώσουμε την αλεπού και εξετάσουμε τα τοιχώματα του στομαχιού της, θα μπορέσουμε να παρατηρήσουμε ουλές, μάρτυρες της πρόσφατης εξάλειψης των υπερκυττάρων.

Άρα, χάρη σε αυτόν τον προγραμματισμό ,τον εγγεγραμμένο στη βιολογική διαδικασία εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ο εγκέφαλος της αλεπούς διάλεξε την καλύτερη ανάμεσα σε όλες τις λύσεις, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή της.

Αυτά τα υπερκύτταρα
είναι αυτό που κοινώς αποκαλούμε,
καρκινικά κύτταρα !
 
Έτσι, αυτό που αποκαλούμε
     καρκινικό κύτταρο

έχει τις ίδιες λειτουργίες
    με ένα κανονικό κύτταρο,
    αλλά με πολλαπλάσιες επιδόσεις.

Ένα καρκινικό κύτταρο στομαχιού χωνεύει πολύ πιο γρήγορα και δυνατά από ένα κανονικό κύτταρο.

Ένα καρκινικό κύτταρο παγκρέατος παράγει πολύ περισσότερη ινσουλίνη, ένα καρκινικό κύτταρο του στήθους παράγει πολύ περισσότερο γάλα, ένα καρκινικό κύτταρο πνεύμονα έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα ανταλλαγής οξυγόνου αίματος, ένα καρκινικό κύτταρο νεφρού φιλτράρει σαφώς περισσότερο, κ.λπ.

Ο γιατρός Κλωντ Σαμπά (Claude Sabbah) γενίκευσε τις ανακαλύψεις του Χάμερ αποδεικνύοντας ότι όλες οι ασθένειες, από την πιο καλοήθη ως την πιο σοβαρή, είναι αποτέλεσμα κάποιου σοκ ή στρες που το βιώσαμε χωρίς να το εκφράσουμε και ενεργοποιούνται από τον εγκέφαλο, ως η τέλεια λύση για την εξασφάλιση της επιβίωσης.

Αν οι ασθένειες είναι οι τέλειες λύσεις που είναι γραμμένες στη βιολογική διαδικασία για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας, γιατί πεθαίνουμε από καρκίνο ή άλλες ασθένειες;

Πρέπει να καταλάβουμε, με ποιο τρόπο επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ’ αυτόν.

Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι ο εγκέφαλος δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική πληροφορία. 

Π.χ.
 Εάν βρεθείτε όρθιος στο χείλος της χωρίς παραπέτο στέγης ενός 20όροφου κτιρίου, ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο:

θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς (αύξηση αδρεναλίνης, επιτάχυνση καρδιακού παλμού, άγχος, ίλιγγος, κ.λπ.).

Εδώ, έχει επεξεργαστεί μια πραγματική πληροφορία ·

Εάν, τώρα, παρακολουθώντας μία ταινία, σας προβάλει στο χείλος μιας στέγης, με το κενό από κάτω, σκηνή τραβηγμένη από την οπτική γωνία του ήρωα, και εάν είστε αρκετά βυθισμένος, συνεπαρμένος μέσα στην εικόνα, ο εγκέφαλός θα αντιδράσει και πάλι με το ίδιο τρόπο.

Εδώ, θα έχει επεξεργαστεί μια εικονική πληροφορία σα να ήταν πραγματική ·

Eάν σας ανακοινώσουν ξαφνικά ότι η επιχείρηση στην οποία εργάζεστε κήρυξε πτώχευση, τη στιγμή που εσείς έχετε μόλις πάρει ένα μεγάλο δάνειο από την τράπεζα, θα αισθανθείτε ίσως τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σας.

Ο εγκέφαλος θα ενεργοποιήσει και πάλι τις ίδιες αντιδράσεις, παρόλο που ή άβυσσος που έχετε μπροστά σας, δεν είναι παρά συμβολική και έχει επεξεργαστεί μια συμβολική πληροφορία σα να ήταν πραγματική.   

Έτσι θα καταλάβετε ότι, ό,τι λέμε, ό,τι σκεφτόμαστε εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλό μας ως πραγματική πληροφορία, την οποία έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί, ως υπέρ-υπολογιστής.

Εάν π.χ πείτε: " αυτό δεν θα του συγχωρήσω ποτέ.

Δεν θα μπορέσω ποτέ να το χωνέψω ",  αυτή η φράση πραγματικά αντανακλά αυτό που έντονα αισθάνεστε, και  τότε ο εγκέφαλός σας θα λάβει αυτήν την συμβολική πληροφορία και θα την επεξεργαστεί 

σα να ήταν πραγματική. 

Εάν η σύγκρουση που βιώνετε στη σχέση σας με το άλλο άτομο είναι πολύ έντονη και δεν καταφέρνετε να εκφράσετε όλη τη δυσαρέσκεια που αισθάνεστε, είναι πολύ πιθανό ο εγκέφαλος να ξεκινήσει πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων (καρκινικών κυττάρων) για να χωνέψει αυτό που δεν μπορείτε να χωνέψετε…


Η διαφορά με την περίπτωση του ποδιού που 

σφήνωσε στο στομάχι της αλεπούς, είναι ότι 

εάν δεν συμφιλιωθείτε με τον φίλο σας, εάν παραμείνετε στις θέσεις σας, εάν δεν τον συγχωρήσετε, δεν θα μπορέσετε πράγματι 

ποτέ να χωνέψετε αυτό που σας έκανε.

Κατά συνέπεια ο εγκέφαλός σας θα συνεχίζει να λαμβάνει το μήνυμα ότι κάτι δεν έχει ακόμη χωνευτεί.

Έτσι, θα συνεχίζει το πρόγραμμα της παραγωγής καρκινικών κυττάρων.

Αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της ανώμαλα υπερβολικής ικανότητας πέψης, θα αρχίσετε να αισθάνεστε πόνους, οι τροφές δεν θα χωνεύονται σωστά και θα σας γίνει διάγνωση καρκίνου του στομάχου.

Ακόμα και αν σας έκαναν ολική αφαίρεση στομάχου, 

ο εγκέφαλός σας θα συνέχιζε να δίνει την εντολή 

για την παραγωγή καρκινικών κυττάρων στην 

περιοχή του σώματος όπου βρισκόταν το στομάχι. 

Κάποιους μήνες αργότερα, οι γιατροί θα ανακάλυπταν αυτό που θα ονόμαζαν υποτροπή ή μετάσταση, 

ενώ αυτό δεν θα ήταν παρά η συνέχιση του προγράμματος που είχε ξεκινήσει ο εγκέφαλός 

σας, βασιζόμενος σε μια συμβολική πληροφορία σχετικά με την σύγκρουση που βιώσατε.

 Εάν σοκαριστείτε από την απαισιόδοξη διάγνωση 

του καρκινολόγου και αισθανθείτε μεγάλο φόβο θανάτου, ο εγκέφαλός σας θα αρχίσει καινούργιο πρόγραμμα παραγωγής υπερκυττάρων, στον 

πνεύμονα, που αργότερα θα χαρακτηριστεί από 

τους γιατρούς καρκίνος του πνεύμονα κοκ.

’Εντονα 
ψυχικά σοκ 
ή μεγάλο στρες, 
καθορίζουν και προκαλούν
τις σωματικές ασθένειές μας.

Ο εγκέφαλος δε σφάλει ποτέ και αυτός είναι που ενεργοποιεί όλες τις «ασθένειες» έτσι ώστε να εγγυηθεί στο άτομο τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης.

Είναι φανερό ότι το ενδιαφέρον μιας τέτοιας θεώρησης είναι τεράστιο.

Πράγματι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής, καμιά πάθηση, καμιά ανισορροπία μας δεν οφείλεται στην τύχη.

Όλα εκδηλώνονται σύμφωνα με τους αμετάβλητους νόμους της Βιολογίας των Ζωντανών Όντων, 

όπως λέει ο γιατρός Κλωντ Σαμπά.

Οι νόμοι της Νέας Ιατρικής του Χάμερ ή της Ολιστικής Βιολογίας του Σαμπά, είναι αμετάβλητοι 

όσο και οι νόμοι της φυσικής ή της χημείας, θα μπορείτε όχι μόνο να καταλάβετε από πού προέρχονται όλες οι ασθένειές σας, αλλά κυρίως 

θα μπορείτε να τις προλαμβάνετε και να τις θεραπεύετε.

Πώς ; Μαθαίνοντας τις βασικές αρχές της επικοινωνίας:

Να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του. 

Να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους με σεβασμό. 

Nα αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι. 

Οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα. 

Να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες 

έχει με τους άλλους. 

Να συγχωρεί.

Πολλές απογοητεύσεις & καταστάσεις στρες προέρχονται από το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν τις αληθινές ανάγκες τους και ακόμη πιο σπάνια έχουν την ικανότητα να τις εκφράσουν με τον κατάλληλο τρόπο.

Συσσωρεύοντας μίση & μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι σε αδιέξοδα.

Αισθανόμαστε βέβαια ότι κάτι δεν μας ταιριάζει, αλλά δεν γνωρίζουμε πώς να ξεφύγουμε.

Μας συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα.

Εντούτοις τα δεχόμαστε, επειδή δεν γνωρίζουμε ούτε καν τα όριά μας, σχετικά με το τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε.  

Το να ξαναμάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για όσα δεν θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε στους συνομιλητές μας, χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουν ή να θεραπεύσουν τις ασθένειες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις. 

Το συναίσθημα δείχνει τον βαθμό ικανοποίησης ή μη των αναγκών μας.

Όταν μια ανάγκη μας ματαιώνεται, εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λπ.).

Όταν μια ανάγκη μας ικανοποιείται, εκδηλωνεται ένα ευχάριστο συναίσθημα (χαρά, ευχαρίστηση, κ.λπ.).

Δυστυχώς, η παιδεία μας, μας έχει διδάξει, να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας όπως η ιατρική αντιμετωπίζει τα συμπτώματα.

Δηλ. να τα αρνούμαστε, να τα απορρίπτουμε, να τα εξαφανίζουμε.

Με αυτό τον τρόπο στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια, που έχουμε στη διάθεσή μας για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι είναι και τι δεν είναι καλό για εμάς.

Αυτή η άγνοιά μας, μάς οδηγεί στην απογοήτευση, αφού μην έχοντας πια τους φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου, δεν ειδοποιούμαστε καν ότι μια ή περισσότερες ανάγκες μας ματαιώνονται.

Σ’ αυτό το σημείο ο εγκέφαλος παίρνει αναγκαστικά τα ηνία, για να εγγράψει στη βιολογική διαδικασία των οργάνων τις ίδιες πληροφορίες που μας είχαν δώσει τα συναισθήματα.

Π.χ στο αυτοκίνητο, εάν οι φωτεινοί δείκτες του πίνακα ελέγχου (τα συναισθήματα) δεν λειτουργούν πια ή δεν ληφθούν υπόψη, η βλάβη θα εκδηλωθεί στα όργανα της μηχανής (στα όργανα του σώματος).

Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα ευχαριστούμε μάλιστα που επαγρυπνούν για μας, είναι ένας πρώτος σταθμός για να αποφεύγουμε τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το στρες.

Εάν, επιπλέον, μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο κατάλληλο, υπεύθυνα, χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, 

θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα να ξαναβρούμε 

την ισορροπία μας. 

Πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβη να μη τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος ;

Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση ;

Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους.

Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα.

θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί.

Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. 

Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε,

είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει.

Το να τολμάμε την σύγκρουση, 

είναι το να μάθουμε να μιλάμε 

για τα πράγματα που μας ενοχλούν, 
ήρεμα & χωρίς υπεκφυγές.
Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.

   

Πολλές ασθένειες ξεκινάνε όταν αρνούμαστε να δούμε μια κατάσταση, όταν της αντιστεκόμαστε, όταν δεν δεχόμαστε αυτό που μας συμβαίνει.

Έτσι, μπορεί να μπούμε σε καταστάσεις εσωτερικής σύγκρουσης, αντίστασης, αυτοϋποτίμησης, απώλειας της ταυτότητας ή του χώρου κυριαρχίας μας.

Και όσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο ενισχύουμε την επιρροή της και τη δύναμή της πάνω μας, μέχρις ότου εξαντληθούμε.  

Χωρίς να είμαστε καθόλου μοιρολάτρες

να δεχόμαστε την πραγματικότητα, 

να τολμάμε να την κοιτάμε κατάματα, αντικειμενικά, 

χωρίς να κρίνουμε.

Να αλλάξουμε τον τρόπο 

που βλέπουμε τα γεγονότα, 

θεωρώντας τα ούτε καλά, ούτε κακά.

Να θεωρούμε ό,τι μας συμβαίνει 

σαν ευκαιρίες, που μας προσφέρονται 

για να μάθουμε κάτι καινούργιο. 

    Πράγματι, δεν υπάρχει θεραπεία εάν 
     δεν δράσουμε πραγματικά. 

Συχνά, μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές συγκρούσεις μας και τα στρες, επειδή δεν τολμάμε 

να δράσουμε.

Δεν αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την αιτία 

του καρκίνου μας για να θεραπευθούμε.

Όσοι πίστεψαν πως είναι έτσι, έχουν πεθάνει.

Η δράση είναι ο μόνος τρόπος να δώσουμε στον εγκέφαλο την πληροφορία ότι η συγκρουσιακή κατάσταση τελείωσε, διαφορετικά η ενεργοποίηση 

της ασθένειας δεν θα σταματήσει ποτέ. 

 Να τελειώνουμε τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες 

έχουμε με τους άλλους.

Αυτή η έννοια εκφράστηκε για πρώτη φορά από την Κίμπλερ Ρος (Kübler-Ross).

Έλεγε, ότι πολλοί ασθενείς, στο τέλος της ζωής τους, αισθανόντουσαν την απόλυτη ανάγκη να συμφιλιωθούν με αυτούς με τους οποίους είχαν έρθει σε ρήξη.

Παρατήρησε χιλιάδες φορές, ότι μόλις αυτές οι εκκρεμείς υποθέσεις έκλειναν, οι ασθενείς πέθαιναν την ίδια νύχτα, νηφάλιοι και γαληνεμένοι.

Δεν χρειάζεται να περιμένουμε το τέλος της ζωής μας, στο τελευταίο στάδιο μιας μακράς και επίπονης ασθένειας για να το κάνουμε αυτό.

Κλείνοντας ταχτικά τις εκκρεμείς υποθέσεις μας βοηθά να διατηρούμε την ισορροπία μας και να μην δημιουργούμε άχρηστες και επιζήμιες πηγές άγχους.  

Να 

συγχωρούμε, 

είναι 

εξίσου 

σημαντικό.

Όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που του επιτρέψαμε και ζήσαμε, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, τολμήσουμε την αντιπαράθεση, και επιτέλους, αναγνωρίσαμε και δεχθήκαμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας.  

Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα.

Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας.

Με πολλή αγάπη, 

χιούμορ και ταπεινότητα, 

θα πρέπει να ευχαριστήσουμε 

τον εαυτό μας 

για την ηλιθιότητά μας 

και να μας συγχωρήσουμε 

για το κακό που μας κάναμε

Η ασθένεια δεν είναι μοιραία και δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. 

Αλλάζοντας 

τις συνήθειες, τους τρόπους σκέψης μας, 

την συναισθηματική 
ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας.

Και αν κάπου αρρωσταίνουμε, δεν θα εξαρτιόμαστε πια από τους θεραπευτές.

Ξαναβρίσκουμε την αυτονομία μας, την ελευθερία μας, την αυτοκυριαρχία μας.

Πολλοί θεραπευτές υφίστανται διώξεις, επειδή 

έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν την υγεία και τον ασθενή και να μην υπηρετούν τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών ομίλων.

Ας σταματήσουμε αυτή τη νέα μορφή ιεράς εξέτασης.

 Έχουμε τον κόσμο που μας αξίζει.

Θα έχουμε τον κόσμο που δικαιούμαστε ;

Αυτό θα εξαρτηθεί από εμάς.

Jean-Jacques CREVECOEUR.

Προσαρμογή Δημ. Παπαναστασίου.