Δελφικό Έψιλον τό έν Δελφοίς Ε _ Δημήτρης Παπαναστασίου _ Έλ Χιώρ

ЭIЄ συμβολισμός

ΑΡΜΟΝΙΑ & ΑΓΑΠΗ

ЄΝΩΣΗ ΑΡΣЄΝΙΚΟΥ & ΘΗΛΥΚΟΥ

ΚΑΤЄΒΑΖЄΙ ΦΩΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ЄΠΙΠЄΔΑ

ΑΓΩΓΟΣ ΠΟΥ ЄΝΩΝΕΙ  ΓΗ & ΟΥΡΑΝΟ

ΟΛΟΤΗΤΑ & ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ

ΑΠΟΛΥΤΗ ΘЄΡΑΠЄΙΑ

ЄΞΙΣΟΡΡΟΠЄΙ ΔЄΞΙ & ΑΡΙΣΤЄΡΟ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟ

Τό Έψιλον σάν σύμβολο σχετίζεται άμεσα μέ τήν Δελφική Ηλιακή μυσταγωγία, 

τήν μύηση τού ανθρώπου στό ΦΩΣ.

Τό Ε δηλώνει τόν Ενωτικό χαρακτήρα τού Τρισυπόστατου Θείου.

Τό Ε είναι τά τρία στοιχεία, τού Τρισυπόστατου Θείου, ενωμένα.

Έξ ού καί Ένωσης = ώσις πρό τό ΕΝ.

Ήταν τοποθετημένο στήν κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στούς Δελφούς, τρείς φορές σέ τρείς διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Μία σέ ξύλο, δεύτερη σέ χαλκό καί τρίτη σέ χρυσό.

Ή τοποθέτησής του στον ναό τού Απόλλωνος (θεού τού Φωτός - Ηλιακή λατρεία) δηλώνει τήν αέναη σχέση του μέ τό Φώς, τήν τελείωση.

Μέ τό Έψιλον υποδηλώνεται ό Φωτεινός.

Τό γράμμα Ε ώς αριθμός συμβολίζεται μέ τόν αριθμό 5.

Τά 4 κοσμογονικά στοιχεία τής Γής, τού Αέρα, τού Νερού καί τού Πυρός, μέ τόν Αιθέρα - Πέμπτη Ουσία ή Πεμπτουσία.

Όλα τά παραπάνω συνθέτουν τόν Άνθρωπο.

Ομοίως γνωρίζουμε ότι τό ιερό πεντάγραμμο (πεντάλφα) συμβολίζει τόν άνθρωπο καί παράλληλα τά 5 στοιχεία που τόν αποτελούν κατά τούς Πυθαγόρειους μύστες, οί οποίοι τό είχαν ιερό σύμβολο.

Τρείς φορές τοποθετήθηκε τό Ε στήν κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στούς Δελφούς, κατάντικρυ σέ όποιον πλησίαζε τήν κεντρική, ανατολική Πύλη του,

πάντοτε συνοδευόμενο από τό

ΓΝΩΘΙ Σ'ΑΥΤΟΝ, στήν κάτω αριστερή γωνία

καί τό ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ, στήν κάτω δεξιά τού ιδίου Αετώματος.

Ήταν γνωστά σαν Δελφικά παραγγέλματα, μέ τό Ε προεδρεύον αυτών.

Τό παλαιότερο από τά Ε ήταν ξύλινο καί αναφέρεται σάν Ε τών Σοφών, γιατί αφιερώθηκε από τόν Σόλωνα κατά μία εκδοχή, κατά δε άλλη από όλους μαζί τούς τότε αναγνωρισμένους Σοφούς.

Όταν αυτό εφθάρη, οί Αθηναίοι ανέθεσαν στό Ναό δεύτερο,  χάλκινο.

Σέ αντικατάσταση αυτού, ή Λιβία Δρουσέλλα, σύζυγος τού Αυγούστου, αφιέρωσε τό τρίτο καί τελευταίο, από καθαρό χρυσό.

Ή μοναδική πληροφορία γιά τό Ε τών Δελφών προέρχεται από τόν Πλούταρχο (46-127 μ.Χ.), ό οποίος ώς Ιερεύς διά βίου τού Απόλλωνος, ήταν κοινωνός καί γνώστης Μυστηρίων.

Ένα γράμμα τής Αλφαβήτου, που είναι αποκλειστικό αντικείμενο ολόκληρης διατριβής.

Τό ότι κανείς άλλος δέν έγραψε γι' αυτό, αλλά καί ό τρόπος σέ μορφή διαλόγου πού ό Πλούταρχος τό παρουσιάζει, συνηγορούν ότι πρόκειται γιά κλείδα τών Δελφικών Μυστηρίων,

γιατί ώς γνωστόν ή αποκάλυψη στοιχείων τους στούς αμύητους, αποτελούσε ηθικό καί ποινικό αδίκημα.
Μέ πληθώρα αναλύσεων καί μή παίρνοντας ρητή θέση, αλλ' ωστόσο καθοδηγεί διακριτικά τόν αναγνώστη.

Έτσι δέν μπορεί νά κατηγορηθεί ότι αποκαλύπτει τά τών Μυστηρίων, τηρώντας τό ρηθέν από τόν Ηράκλειτο ότι :

"Ο ΑΝΑΞ Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ".

Τά σημαίνοντα όμως διαφέρουν ώς πρός τήν προσέγγισή τους, ανάλογα μέ τήν πνευματική, τήν ποιοτική καί τήν μυητική διαβάθμιση τών πιστών.

Γιατί καί ό ίδιος ό Θεός έχει ανάλογα ονόματα πρός αυτούς:

είναι ΛΟΞΙΑΣ γιά τούς μή νοούντας,

ΠΥΘΙΟΣ γιά εκείνους που αρχίζουν νά μαθαίνουν -ερωτούν - ενημερώνονται καί

ΔΗΛΙΟΣ καί ΦΑΝΑΙΟΣ σέ όσους φανερώνεται καί διαφαίνεται κάποια Αλήθεια.

Είναι ΙΣΜΗΝΙΟΣ σ' αυτούς που γνωρίζουν τήν αλήθεια καί ΛΕΣΧΗΤΟΡΙΟΣ σ' εκείνους που μεταχειρίζονται αυτήν τήν Αλήθεια, φιλοσοφώντας.

Ό Πλούταρχος, λέγει ότι οί αριθμοί διαιρούνται σέ άρτιους καί περιττούς καί ή Μονάδα είναι κοινή κατά τήνδύναμη καί στά δύο είδη, αφού προστιθέμενη, κάνει τόν άρτιο περιττό καί τόν περιττό άρτιο.

Τό 2 είναι ό πρώτος άρτιος καί τό 3 ό πρώτος περιττός.

Τό άθροισμα αυτών τών δύο δίνει τόν αριθμό 5,

εξαιρετικής τιμής, γιατί αποτελείται από πρώτους καί έχει ονομασθεί από τούς Πυθαγόρειους Γάμος,

λόγω τής ομοιότητάς του μέ τήν ενωτική σχέση τού άρτιου πρός τό θήλυ καί τού περιττού πρός τό άρρεν.

Γιατί από καμιά ανάμιξη τους δέν γεννιέται άρτιος, μά πάντα περιττός καί ποτέ άρτιος όταν προστεθεί σέ άρτιο δεν γεννά περιττό.

Αντίθετα, περιττοί όταν προστεθούν σέ περιττούς, γεννούν πολλούς άρτιους, γιατί πάντα αποτελούν τό γόνιμο στοιχείο.

Τό πέντε - Ε λέγεται καί φύσις γιατί μέ τόν πολλαπλασιασμό επί τόν εαυτό του τελειώνει πάντα στόν εαυτό του.

Γιατί καί ή φύση, από τόν σπόρο μετά από διάφορες μεταμορφώσεις, αποδίδει πάλι σπόρο - πάντα τελειώνει στόν εαυτό της.

Καί όταν αυτό τό 5=Ε προστίθεται στόν εαυτό του, γεννά έκ περιτροπής ή τόν εαυτό του ή τήν δεκάδα καί αυτό γίνεται επ' άπειρον.

Αλλά καί στήν Μουσική πού τόσο αρέσει στόν Θεό, ή Πεμπάς έχει τήν σημασία της.

5 είναι οί ορθές συμφωνίες καί άν καί υπάρχουν πολλά διαστήματα μεταξύ τών τόνων, ή Μελωδία, χρησιμοποιεί 5 μόνο: τήν Δίεση, τό Ημιτόνιο, τόν Τόνο, τό Τριημιτόνιο καί τό Δίτονο.

Οί 5 αισθήσεις, ή αφή είναι σκληρή καί γεώδης, ή γεύση τήν υγρότητά. Ή όσφρηση επειδή είναι αναθυμίασης καί γεννάται από τήν θερμότητα, έχει τήν φύση τού πυρός.

Ό αέρας προσκρούει στό αυτί γίνεται φωνή καί ήχος.

Ή όραση από τό φώς - Αιθέρα.

Ε τό Ενωτικό τών Πάντων στοιχείο.

Ή Ελληνική γλώσσα δεν είναι απλά μία γλώσσα επικοινωνίας.

Είναι τό παράγωγο μιάς Κοσμικής, Συμπαντικής γεωμετρικής Μήτρας κωδικοποιημένων Εννοιολογήσεων.