τραυματική ανάμνηση Δημήτρης Παπαναστασίου Έλ Χιώρ

Μία τραυματική ανάμνηση, χωρίς το δυσάρεστο  συναισθηματικό φορτίο,  μπορεί να γίνει σοφία.
Αν κοιτάξουμε ένα δυσάρεστο γεγονός του παρελθόντος αντικειμενικά και δούμε ποιοι ήμασταν και αν καταφέρουμε να ξεχάσουμε τη συναισθηματική μας κατάσταση ή ακόμα καλύτερα να την εξαλείψουμε, 
τότε θα είμαστε ελεύθεροι να ζούμε, να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε ανεξάρτητα από τους περιορισμούς ή τους εξαναγκασμούς εκείνου του συναισθήματος.                     
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι 
οι αντιξοότητες χρειαζόταν για να ξεπεράσουμε αυτό που ήμασταν και να γίνουμε ένας άλλος άνθρωπος.

οι τρεις εγκέφαλοι Δημήτρης Παπαναστασίου -Έλ Χιώρ

Έχουμε τρεις εγκεφάλους που μας επιτρέπουν να εξελιχτούμε από τη σκέψη στην πράξη και τέλος την υπόσταση*.                                     
Η ίδια διαδικασία είναι και για ευχάριστα και για δυσάρεστα πράγματα.

Πρώτος εγκέφαλος. Νεοφλοιός.                                     
Ο πιο πρόσφατος και ανεπτυγμένος νευρολογικός εξοπλισμός του ανθρώπου, έδρα του συνειδητού νου. Μαθαίνω, σχεδιάζω, δημιουργώ, εικάζω πιθανότητες, επινοώ, επικοινωνώ και σύνδεση με την εξωτερική πραγματικότητα όσα βλέπω και όσα ακούω, όσα μαθαίνω. Μέσω της νόησης δημιουργούνται συνάψεις και κυκλώματα.                                          
Δεύτερος εγκέφαλος μεταιχμιακό σύστημα. Χημικός ή συναισθηματικός εγκέφαλος. Εδώ η εμπειρία από το νεοφοιό επεξεργάζεται από το μεταιχμιακό σύστημα του εγκεφάλου, μέσα από νευρωνικά δίκτυα και χημικές ουσίες, με τη μορφή πεπτιδίων, που απελευθερώνονται ώστε, η εμπειρία δημιουργεί νέα συναισθήματα, γιατί τα συναισθήματα είναι το τελικό προϊόν της εμπειρίας.   
Το μεταιχμιακό σύστημα βοηθά στο σχηματισμό της μακροχρόνιας μνήμης. Θυμόμαστε τις εμπειρίες καλύτερα γιατί ανακαλούμε το πώς νιώθαμε ακριβώς τη στιγμή που συνέβη το γεγονός. Όσο πιο δυνατά συναισθήματα μας δημιούργησε τόσο καλύτερα θυμόμαστε την εμπειρία.                                         
Τρίτος εγκέφαλος είναι η παρεγκεφαλίδα που αποθηκεύει συνήθεις σκέψεις, στάσεις και συμπεριφορές και από τη σκέψη -πρώτος εγκέφαλος- και την πράξη -δεύτερος εγκέφαλος- περνάμε στην υπόσταση*.                                      
Όταν δεν θυμόμαστε το pin της κάρτας μας αλλά το έχουμε πληκτρολογήσει πολλές φορές στο μηχάνημα, τότε αφήνουμε το σώμα να το θυμηθεί, γιατί το σώμα ξέρει καλύτερα από τον εγκέφαλο και τα δάχτυλά μας κάνουν αυτόματα τη δουλειά.  
Η παρεγκεφαλίδα είναι η έδρα της υπόστασης που σημαίνει ότι, ό,τι έχουμε κάνει ή επαναλάβει πολλές φορές γίνεται δεύτερη φύση μας και δεν χρειάζεται να το σκεφτούμε. Έχει γίνει μηχανική διαδικασία.                                         
Φτάνουμε να πούμε ότι η ευτυχία, η αισιοδοξία ή οποιαδήποτε στάση, συμπεριφορά, δεξιότητα ή γνώρισμα στο οποίο είχαμε εστιάσει και εξασκούσαμε σε νοητικό επίπεδο, έχει μετατραπεί μέσα στην παρεγκεφαλίδα και έχει πάρει υπόσταση και έχει γίνει ένα έμφυτο παγιωμένο πρόγραμμα και έτσι παίρνουμε καινούργια υπόσταση και δομούμε το νέο μας εαυτό.
Όταν σκέφτομαι ευχάριστα πράγματα, δημιουργούνται ευχάριστα συναισθήματα και αυτά παίρνουν υπόσταση μέσα στην παρεγκεφαλίδα και καταγράφονται στο σώμα.                               
Όταν ο νους το κάνει συνειδητά και επαναλαμβανόμενα δημιουργείται συναίσθημα στο μεταιχμιακό και τέλος στη παρεγκεφαλίδα παίρνει υπόσταση και γίνεται δεύτερη φύση μας.        

Κάνοντας σκέψεις χαράς δημιουργούμε συναισθήματα χαράς, δηλαδή νιώθουμε όταν έχουμε χαρά. Το συναίσθημα αυτό μεταφέρεται στην παρεγκεφαλίδα και καταγράφεται και από την παρεγκεφαλίδα αυθόρμητα μηχανικά και ασυνείδητα βρισκόμαστε σε κατάσταση χαράς, ανεξαρτήτως των εξωτερικών ερεθισμάτων.
Αυτή η διαδικασία λειτουργεί κατά κύριο λόγο στη πλειοψηφία των ανθρώπων αντίθετα. Σκεφτείτε δηλαδή το αποτέλεσμα που δημιουργείται και λαμβάνει υπόσταση από επαναλαμβανόμενες αρνητικές σκέψεις.
Οι σκέψεις είναι για το νου και τα συναισθήματα για το σώμα.

* Υπόσταση είναι η ευκολία, η δεύτερη φύση μας, η ρουτίνα και το ασυνείδητο, είτε για θετικές είτε αρνητικές καταστάσεις.